Φανταστείτε μια ομάδα πιθήκων -μακάκων να αρπάζουν τον Αστερίξ ( περιττές οι συστάσεις για τον άσπρο Μαλτέζο μου ) και να αναρριχώνται σε ένα κάθετο βράχο. Σκεφτείτε εμένα να πρέπει να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου αναζητώντας το μονάκριβο Αστερίξ, στο μέρος όπου ο Ηρακλής – σύμφωνα με τη μυθολογία – άνοιξε θυμωμένος τη γη και ένωσε τον Ατλαντικό με τη Μεσόγειο. Και όμως δεν είναι κάποιο αρρωστημένο σενάριο που ξεπηδάει από το υποσυνείδητο σε ένα εφιαλτικό όνειρο. Δεκάδες πίθηκοι – μακάκοι γύρω μου (σίγουρα περισσότερο νοήμονες από αυτούς της ελληνικής βουλής) ανεβασμένοι και κουρνιασμένοι στους γύρω βράχους και πάνω στο καπό του ταξί, μέσα στο εννιαθέσιο όχημα, εγώ, η Καρρά και ο Αστερίξ να βράζουμε ( χωρίς air codition, θα σας εξηγήσω γιατί..) στους 40 και βάλε βαθμούς, να πνιγόμαστε χωρίς αέρα αλλά να μην μπορούμε να ανοίξουμε παράθυρο ή πόρτα, γιατί υπήρχε ο κίνδυνος άμεσης απαγωγής και ομηρίας του τετράκιλου κολλητού μας από τους πιθήκους!!! Τα δώσαμε όλα για να μην απαχθεί ο Αστερίξ και χαθεί στο ύψωμα του βράχου του Γιβραλτάρ μέσα στις κοφτερές πέτρες και τα άγρια δέντρα της φημισμένης κοινότητας των μακάκων. Θα έπρεπε να μείνω το υπόλοιπο της ζωής μου στη Βρετανική αποικία αναζητώντας την αγάπη μου, τον Αστερίξ. Ας ξετυλίξουμε όμως μαζί τον εφιάλτη που έζησα στην κορυφή του βράχου του Γιβραλτάρ, από όπου φαίνονται οι σκιές των ακτών της Αφρικανικής Ηπείρου. Ήταν μια παλιά ιδέα να επισκεφτώ το βράχο στο νότο της Ιβηρικής Χερσονήσου, όπου κυματίζει η βρετανική σημαία από την... Διαβάστε το άρθρο →